Van het kunstgrasveld van Tervuren B herinnert uw verslaggever zich nog dat trainer Zoran er enkele seizoenen geleden tijdens een bekerwedstrijd in augustus ... blootsvoets zijn troepen coachte en daarvoor door de scheidsrechter streng berispt werd. Gezien de periode van het jaar hield onze T1 deze keer begrijpelijkerwijs zijn schoenen aan. Ondergetekende had voor de aftrap ook een fijne babbel met het Tervuurse clubicoon Stijn Artois, die wel eens benieuwd was hoe we het er tegen de nummer 4 in de rangschikking vanaf zouden brengen.
Na hun knappe invalbeurt van vorige week versierden Vanhaelen en L’Enfant hun eerste stek in de basiself. De thuisploeg verloor al na 10 minuten Vangoidsenhoven, die na een onschuldig contact met L’Enfant op de draagberrie moest worden afgevoerd. Het belette de gastheren niet om in het openingskwartier de beste kansen af te dwingen. De 1-0 na een 20-tal minuten was dan ook niet onverdiend te noemen: het was Vercarre die met een fraaie lob de bal over Rottier in doel dropte. Voor onze jongens meteen het sein om het heft in handen te nemen, met een aantal kansen tot gevolg. De grootste was voor L’Enfant, die na een knappe collectieve aanval zijn kopbal helaas over doel zag gaan.
Tijdens de pauze putten we moed uit dat sterke laatste kwartier en in de 56e minuut was het zo ver: na een vrije trap belandde de bal ietwat gelukkig op het hoofd van Rymenams en kon de thuisgoalie alleen maar verbouwereerd toekijken hoe het leder in doel verdween. De euforie van onze kant was echter van wel heel korte duur: op de Tervuurse aftrap die op onze gelijkmaker volgde, liet onze verdediging zich nogal kinderlijk in de wind zetten en mocht Vercarre zijn tweede treffer van de match aantekenen. Alles viel dus te herdoen. Toen Hawryszkow zijn tweede gele kaart pakte, hadden we nog een halfuur om tegen tien man het tij te doen keren, maar het draaide vreemd genoeg anders uit. Terwijl we zelf de man-meer-situatie niet konden uitbuiten en nog amper tot voldragen combinaties en kansen kwamen, was het integendeel de thuisploeg die het laken helemaal naar zich toetrok. Eerst draaide Lenaers zich aan onze zestien knap vrij om Rottier met een hard schot kansloos te laten, en een kwartier voor affluiten zette Cnop de Tervuurse B-ploeg helemaal op rozen. De score had zelfs nog hoger kunnen oplopen, want Rottier verijdelde dat laatste kwartier nog enkele doelrijpe kansen voor de thuisploeg, terwijl voor KFC W alleen de ingevallen Van der Mynsbrugge voor een open doelmond nog de 4-2 verkwanselde. Zelfs toen de gastheren in de slotfase nog een speler met een enkelbreuk zagen uitvallen en tot 9 (!) werden herleid, was dat numerieke verschil nauwelijks merkbaar.
Vreemd ook dat de scheidsrechter – een rare snuiter trouwens – het nog voor het einde van de reglementaire speeltijd welletjes achtte en de wedstrijd voortijdig afblies. Niet dat we nog op een remonte à la Antwerp tegen Vitosha Sofia zaten te hopen, maar dit was wel erg gortig, wat uw verslaggever de ref dan ook duidelijk maakte. “Mijn klok telt!”, antwoordde de man met de fluit kordaat, en daarmee was dus alles gezegd.
Wat er ook van zij, deze ontluisterende nederlaag zet een fikse domper op onze ambities: ook al zakken we in de rangschikking slechts 1 plaats, de kloof met Boortmeerbeek bedraagt nu wel 6 punten. Willen we tijdens de terugronde dus nog een rol van betekenis spelen in het titeldebat, dan is 9 op 9 in de resterende 3 wedstrijden voor de winterstop een absolute noodzaak! Met de komst van Wijgmaal B, dat aan een sterk seizoen bezig is, maar dit weekend door de competitieleider werd afgetroefd, krijgen onze supporters volgende zondag alvast een interessante affiche voorgeschoteld!
Reactie plaatsen
Reacties